Για τις Φίλες μου

"Ένας άντρας, τ΄ άλογο κι ο σκύλος του περπατούσαν σ ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω απ΄ ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι ΄χε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα. Πέρασε κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση.

   Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς κι ανέβαιναν σ΄ ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο κι είχε μαζί του τον εξής διάλογο:

- Καλημέρα.

- Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας.

- Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;

- Αυτός ειν΄ ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.

- Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε !

- Μπορείτε κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε!Κι ο φύλακας του ΄δειξε την πηγή.

- Και τ΄ άλογο κι ο σκύλος μου διψούν επίσης...

- Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.

  Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνον αυτός. Ευχαρίστησε το φύλακα και συνέχισε την πορεία του.Αφού περπάτησαν γι΄ αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον κι οι τρεις έφτασαν σ΄ ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σ΄ ένα χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα.Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας κι είχε το κεφάλι του σκεπασμένο μ΄ ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.

- Καλημέρα, είπε ο διαβάτης.

 Ο άντρας έγνεψε σ΄ απάντηση με το κεφάλι του.

- Διψάμε πολύ τ΄ άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ.

- Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σ΄ εκείνα τα βράχια, είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος.Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.

 Ο άνθρωπος, τ΄ άλογο κι ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα.

- Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος.

- Επί τη ευκαιρία πώς ονομάζεται αυτό το μέρος; Ρώτησε ο άντρας.

- ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.

- Ο Παράδεισος; Μα ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου ΄πε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος!

- Εκείνο δεν ήταν ο Παράδεισος.Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας.

 Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.

- Θα ΄πρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν τ΄ όνομά σας ! Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης.

- Σε καμιά περίπτωση ! αντέτεινε ο άντρας. Στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, γιατί εκεί παραμένουν όλοι όσοι ειν΄ ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους ..."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Πάουλο Κοέλο : 

"Ο Διάβολος και η Δεσποινίδα Πριμ"

από τις εκδόσεις Λιβάνη

Κλείνοντας την τριλογία της αναφοράς μου σε βιβλία που βρήκα πολύ ενδιαφέροντα και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, αναφέρομαι σε αυτό το απόσπασμα περί φιλίας από βιβλίο του Κοέλο. Γιατί οι φίλοι μας είναι οι άγγελοι επί της γης, οι εξομολόγοι μας, η φωνή της συνείδησής μας, το κουράγιο και η σπιρουλίνα μας ! Τί κι αν τους ταλαιπωρούμε (ελαφρώς !), τους εκνευρίζουμε (σπανίως !), τους βάζουμε στην άκρη όταν ο έρωτας μας χτυπά την πόρτα ή όταν η καθημερινότητα μας καταβροχθίζει και τους ξαναθυμόμαστε όταν έρθουν τα δύσκολα ; Οι πραγματικοί μας φίλοι είναι μεγαλόψυχοι, και συγχωρητικοί, μια μεγάλη αγκαλιά για να φορτίσουμε πάλι τις μπαταρίες μας, να βρούμε την ισορροπία μας και να σκάσουμε και πάλι στα γέλια !
  Το απόσπασμα αυτό μου το θύμισε με ένα μέιλ της η φίλη μας Barby-b ή κατά κόσμον Μπαρμπουνάκι, η οποία δεν έχει (ακόμα) μπλογκ αλλά την γνωρίζουμε από τις επισκέψεις της στα δικά μας σπιτάκια. Εύχομαι το Μπαρμπουνάκι να αποκτήσει τη δική της στέγη (της τρώω τ΄αυτιά να το υλοποιήσει όσο το δυνατόν συντομότερα !) γιατί είναι ένα κορίτσι που αναβλύζει καλοσύνη, θετική ενέργεια, ενσυναίσθηση και μαγεία ! Μπαρμπουνάκι, μη φωνάζεις, ξέρω τί λέω ...
 Τα παρακάτω είναι δωράκια σε δικές μου φίλες, που συχνά έχουν συγχρόνως κι άλλες ιδιότητες στη ζωή μου ! Τα έχω φτιάξει εδώ και πολύυυυυ καιρό και εύχομαι να τους αρέσουν ...  

Ξεκινάω με τα δωράκια που οφείλω 

- μετά από κλήρωση που έκανα με την βοήθεια του my hubby - 

στις φίλες και γειτονοπούλες wild rose και gianna-hand art

οι οποίες άφησαν τις ευχές τους σε παλαιότερη ανάρτηση μου.

Κορίτσια θα επικοινωνήσω μαζί σας για να μου δώσετε τα στοιχεία σας, 

ώστε να παραλάβετε αυτά τα - μοναδικής ομορφιάς - γουράκια, 

προτού μας προλάβει το 2014 ! 

γουράκια από πηλό, ακρυλικά, πατίνες

Ακολουθούν δύο καδράκια για τα φιντανάκια της φίλης μου Αγγελικής, 

η οποία πέρα από καρδιακή φίλη 

είναι και η αδερφή που δεν απέκτησα ποτέ λόγω μοναχοπαιδικότητας !

Αγγελικούλα μου, το ξέρεις ότι είσαι ο Άγγελος της ζωής μου !

Ένα καδράκι, λοιπόν, για την κόρη της Μαιρούλα ...

decoupage χαρτοπετσέτας, die cuts, οργάντζα , δαντέλα

Και ένα καδράκι για το γιό της Βασιλάκη ...

decoupage χαρτοπετσέτας, die cuts,

Ένα δωράκι για την αγάπη της ζωής μου 

και την κολλητή μου φίλη 

(αν και όχι χωρίς ομηρικές εντάσεις, μη νομίζετε χαχα ...),

τη μανούλα μου.

decoupage χαρτοπετσέτας, κρακελέ, ακρυλικά, πατίνα

stencil με πάστα διαμόρφωσης και πατίνα
Επιτέλους το κατάφερα ... περίπου !

decoupage (μέτριας) χαρτοπετσέτας,ακρυλικά, πατίνα

Ένα δωράκι για μια φίλη που μου φορτώθηκε, 

χωρίς ποτέ κανείς να με ρωτήσει, εάν ήθελα να την κάνω παρέα 

αλλά που όλοι μου λένε ότι πρέπει να τα πηγαίνω καλά μαζί της,

την αφεντιά μου ...

κουμπιά από καρύδα
  αναβαθμίστηκαν σε σκουλαρίκια !

Και ένας κουμπαράς, 

δώρο για το bazaar της Πάτρας τον Μάιο !

πηλός και γυψόγαζα, αλουμινόχαρτο, ακρυλικά
δαντέλα, λουλούδια από καραβόπανο
(πρώτη προσπάθεια, ζητώ επιείκεια !!!)
και το Μήνυμα :
"Οι φίλοι είναι σαν τ' αστέρια,
μπορεί να μην τους βλέπεις
 αλλά είναι πάντα εκεί !"

Με την ευχή να είμαστε πάντα αντάξιοι της αγάπης των πραγματικών φίλων μας

και με την ελπίδα ότι και οι φίλοι μας θα είναι πάντα αντάξιοι της δικής μας αγάπης,

τρέχω, γιατί έχω πολλά χιλιόμετρα να κάνω, προκειμένου να περάσω από τα σπιτάκια σας και να δω όσα επεισόδια έχω χάσει τον τελευταίο καιρό που είχα χαθεί μές στην πεζή πραγματικότητα !

Ξεχωριστές Γειτονοπούλες μου, 

 και Πολύτιμες Φίλες, 

Σας αφιερώνω με πολλή πολλή Αγάπη αυτή την ανάρτηση 

και, για επισφράγισμα :

  ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ !!!!!!!

"Η αδικία που πληγώνει"

  "Η αγωνία της δικαίωσης και η πίκρα από την "αδικία" οδηγούν ικανούς ανθρώπους να εγκλωβίζονται στο γεγονός που τους πλήγωσε και να στερούνται την ευτυχία και την ελευθερία. Η διαρκής ενασχόληση με την αδικία που βίωσαν τους κάνει να αποσύρονται από τον εαυτό τους, να χάνουν το ενδιαφέρον για τη ζωή και τελικά να οδηγούνται στην κατάθλιψη.

   Η αίσθηση της αδικίας πληγώνει τον ψυχικό κόσμο. Καταστρέφει την επιθυμία για ζωή, για χαρά, για συνάντηση με τους άλλους. Ορθώνει ένα κάστρο για να προστατεύσει, αλλά τελικά φυλακίζει την ύπαρξη. 

  Η αίσθηση αδικίας είναι βαρίδι που δεν επιτρέπει την ελευθερία του πετάγματος. Είναι άγκυρα που καθηλώνει στη σιγουριά της αυτοδικαίωσης και δεν επιτρέπει το άνοιγμα στο πέλαγος της ζωής. Είναι κελί απομόνωσης που σε κρατά δέσμιο της πίκρας και της απογοήτευσης.

  Η πίκρα από την αδικία απαγορεύει κάθε είδους άλλη ευχαρίστηση εκτός από τη δική της ηδονή. Ζητάει την αποκλειστικότητα της ύπαρξης. Είναι έρημος που καθιστά αδύνατη την ύπαρξη ζωής.

  Στην απονομή δικαιοσύνης νικητής βγαίνει όποιος αποδείξει ότι είναι το θύμα. Ο μηνυτής πρέπει να αποδείξει ότι έχει υποστεί βλάβη από τον κατηγορούμενο. Ο κατηγορούμενος πρέπει να αποδείξει ότι αδίκως κατηγορήθηκε. Μετά το τέλος της δίκης, θα πανηγυρίζει την δικαίωση του εκείνος που στη ζωή ήταν ο χαμένος.

Γουράκι από σφυρηλατημένο φύλλο ορείχαλκου
που αναπαριστά τη ζυγαριά της Θέμιδος 

  Η νοοτροπία αυτή έχει περάσει στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων με οδυνηρό αποτέλεσμα : αντί να παλεύουν να δημιουργήσουν όρους ευτυχίας, να δυστυχούν, δίνοντας μάχες, προκειμένου να αποδειχτεί ότι έχουν αδικηθεί. Κυριαρχεί η απογοήτευση, η κούραση, η αίσθηση αδικίας. Η επικοινωνία καταστρέφεται στους παράλληλους μονολόγους που αποδεικνύουν την απογοήτευση από τις διαπροσωπικές σχέσεις. 

  Οι παρεξηγήσεις είναι διαρκείς και δίνουν αφορμή για να ροκανίζεται ο χρόνος, αφού διαφορετικά πιθανόν να μην υπήρχε τίποτα άξιο να ειπωθεί. Επομένως, αφού απουσιάζει το σημαντικό θέμα που θα δημιουργήσει το ενδιαφέρον, το κενό καλύπτεται από παρεξηγήσεις, διαμάχες και προστριβές. 

  Η καθημερινότητα των ανθρώπων, που παραιτούνται από την αναζήτηση νοήματος στη ζωή τους, από την ώριμη επεξεργασία των γεγονότων, από την διεκδίκηση της χαράς στις σχέσεις τους, από την ανάπτυξη των δημιουργικών τους δεξιοτήτων, καλύπτεται από την παρατήρηση και τον σχολιασμό της ζωής των άλλων και αναλίσκεται σε διαρκή παράπονα και άγονους προβληματισμούς.

 (...)

  Η ελευθερία καταργείται από την αίσθηση της αδικίας. Αυτός που αισθάνεται αδικημένος δεν συνειδητοποιεί ότι χάνει τη ζωή του, καθώς ο νους του γυρνάει διαρκώς στο γεγονός και στα πρόσωπα που τον πλήγωσαν. 

  Η χειρότερη αδικία που μπορεί να υποστεί κάποιος δεν αφορά τη βλάβη που του έγινε, αλλά την ομορφιά που δεν θα βιώσει, άν καθηλωθεί στο επώδυνο παρελθόν.

  Η αίσθηση αδικίας είναι εγκλωβιστική, καθώς θέτει διλήμματα. Ο αδικημένος βασανίζεται από αδιέξοδα ερωτήματα. Η κατάθλιψη που αντιπροσωπεύει την αδυναμία αίσθησης χαράς, είναι η κατάσταση όπου οδηγείται όποιος βουλιάζει στην εξαντλητική διαδικασία εξασφάλισης της δικαίωσης.

  Η συγχώρηση, όταν είναι γνήσια, ξεφεύγει από το ψυχολογικό πεδίο και δεν την αφορούν οι ψυχολογικές ερμηνείες, αφού ανήκει στον οντολογικό χώρο. Εκεί που εδράζεται η ελευθερία και η υπέρβαση της αιτιότητας.

  Η συγχώρηση πραγματώνει το θαύμα της ελευθερίας του ανθρώπου που αποτελεί μια κορυφαία στιγμή στη ζωή του. Υπερβαίνει τον νόμο και την αυθόρμητη αντίδραση για εκδίκηση, διαλύοντας τον φαύλο κύκλο της βίας.

  Ο υπαρξιακός ευχαριστησιακός τρόπος ζωής απαιτεί την ελεύθερη απόφαση για προσωπικό νόημα ζωής. Οι όποιες επιμέρους επιλογές κατευθύνονται προς τον πρωταρχικό στόχο. Ο αναζητητής της αυθεντικότητας γνωρίζει ότι η φθορά και ο συνεπαγόμενος πόνος που προκαλεί, υφίστανται αδιαπραγμάτευτα σ΄αυτή τη ζωή. Γνωρίζει ότι η ευτυχία δεν αναφέρεται στην απουσία πόνου, αλλά στη ζωή που δεν παραιτείται. (...) "     

     

  Αποσπάσματα από την Εισαγωγή και τον Επίλογο 

του βιβλίου του Δημήτρη Φ. Καραγιάννη με τίτλο :

"Η ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ" 

από τις Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.

 Παλεύοντας με τα ερωτήματα, μοιράζομαι μαζί σας τις απαντήσεις που κατά καιρούς βρίσκω ενδιαφέρουσες. Το ερέθισμα για την αναφορά μου στο βιβλίο του Καραγιάννη, μου έδωσε η γειτονοπούλα Μαρία από το mytripsonblog, η οποία σε πρόσφατη δική της ανάρτηση έκανε αναφορά σε μια συνέντευξη που είχε ο ίδιος δώσει στην ΕΤ.
  Ο Δημήτρης Καραγιάννης είναι Παιδοψυχίατρος - Ψυχοθεραπευτής, Διευθυντής του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής και έχει ιδρύσει μαζί με την συζυγό του Ελένη Καραγιάννη το θεραπευτικό και εκπαιδευτικό ινστιτούτο "Αντίστιξη" στο οποίο εκπαιδεύονται ειδικοί της ψυχικής υγείας στην οικογενειακή και ομαδική ψυχοθεραπεία με βάση την υπαρξιακή συστημική θεώρηση. Η θεώρηση αυτή αναλύεται συνοπτικά και με εύληπτο τρόπο στο εν λόγω βιβλίο του Καραγιάννη, ο οποίος επιχειρεί να μας εξηγήσει πώς το επίμονο και ενεργοβόρο αίσθημα της αδικίας μπορεί να επηρεάσει τις συντροφικές, οικογενειακές και επαγγελματικές μας σχέσεις, πώς αποκτήσαμε το αίσθημα αυτό και πόσο εύκολο είναι να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας !
 Δεν δηλώνω άνευ άλλου τινός υποστηρίκτρια της υπαρξιακής συστημικής θεώρησης, αλλά τουλάχιστον οι δικές μου προσλαμβάνουσες παραστάσεις, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, με έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο Δημήτρης Καραγιάννης μάλλον ξέρει τί λέει.  
 Κι επειδή - κατά τη γνώμη μου - οι κοινωνικές επαναστάσεις που οδηγούν σε στέρεα αποτελέσματα είναι στην πραγματικότητα βραδυφλεγείς και ξεκινούν από τα έσω, καλό είναι να αποφασίσουμε, ποιά πρέπει να είναι η αιχμή του δόρατός μας : η εκδίκηση ή η ανάταση ;;; Η απάντηση θα καθορίσει το είδος του ανθρώπου που θέλουμε να είμαστε και την ποιότητα της κοινωνίας στην οποία θα ζούμε ... 

    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, ΓΕΙΤΟΝΑΚΙΑ ΜΟΥ !!!!!

 Η αθεράπευτη πολυλογού σας !!!!!