Πρόσκληση σε δείπνο.

Της πρότεινε να φάνε μαζί το βράδυ. Εκείνη δίστασε να πάρει θέση στην πρόταση που της έγινε, γιατί άρχισε να αναρωτιέται, τί φαγητό θα έπρεπε να παραγγείλει. Σε καμία περίπτωση δεν θα διακινδύνευε να χαλάσει το κραγιόν της ! Ήθελε να φορέσει μια πολλά υποσχόμενη κόκκινη απόχρωση, αλλά με μεγάλη απογοήτευση στο παρελθόν είχε διαπιστώσει ότι οι φήμες για ανεξίτηλα κραγιόν ήσαν όλες μούφες ! 

 "Θα φάμε σπίτι μου !", της είπε εκείνος με τρόπο που δεν επιδεχόταν αντίρρηση. Εκείνη αμέσως ανασκεύασε το σενάριο περί κόκκινου βραδινού μακιγιάζ και οι γήινοι τόνοι ξαφνικά της φαίνονταν πιο ελκυστικοί. Άλλωστε, για δείπνο στο σπίτι το μακιγιάζ της δεν ήταν πρέπον να φαίνεται πολλά υποσχόμενο. 

  "Εντάξει", απάντησε αμέσως δυνατά, για να πείσει πως το κλίμα μεταξύ τους ήταν απλώς φιλικό. "Τί θέλεις να φέρω ;" ρώτησε χαμογελώντας με άνεση. 

"Δεν χρειάζεται να φέρεις τίποτα, θα πάρω εγώ όλα τα υλικά και θα μαγειρέψουμε μαζί !" Κρύος ιδρώτας την έλουσε ! "Τί πάει να πει, θα μαγειρέψουμε μαζί ;;; Μήπως θέλεις να σου βγάλω και καμιά ηλεκτρική ;;;" σκέφτηκε εκείνη, προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ από αυτούς τους γελοίους νεωτερισμούς ! Ούτε το κόκκινο κραγιόν της ούτε τη βαμπ αισθητική της δεν θα μπορούσε να αναδείξει με αυτό τον τύπο ! Είχε, όμως, εμπλακεί σε αυτήν την άβολη κατάσταση μ' εκείνο το μοιραίο "Εντάξει". Μη θέλοντας να αφήσει το cool προφίλ της να γίνει βορά στα χέρια ενός άντρα νέας κοπής συνέχισε την πρόζα :

  "Και τί λες να φτιάξουμε ;" ρώτησε με επιτηδευμένη απορία. 

  "Λέω να φτιάξουμε πίτσα !", απάντησε εκείνος σχεδόν υπερήφανος για την θεϊκή αυτή σύλληψη ! Ο κόσμος της άρχισε να καταρρέει ! Όχι μόνο δεν θα την έβγαζε έξω για φαγητό σε κάποιο σικ εστιατόριο, αλλά θα την τάιζε στο σπίτι του φαγητό από το delivery της γειτονιάς ! "Θεέ μου" μονολογούσε, "πόσα να αντέξει μια γυναίκα στους πεζούς αυτούς καιρούς !!!" Η υποχώρηση, όμως, δεν ήταν από τις έννοιες που όριζαν τη ζωή της ! 

  "Ααα, πίτσα ! Ωραία, κάτι απλό αλλά ιταλικό !", αντέδρασε αμέσως εκείνη, γιατί όσο και να υποκρίνεται ο άνθρωπος, η αληθινή του φύση κραυγάζει στα σημεία ! 

   "Όχι, δεν κατάλαβες, εμείς θα την φτιάξουμε την πίτσα ! Χειροποίητη ζύμη κτλ. !" 

  "Ωωωω, τέλεια !!!", έσκουξε εκείνη με ένα χαμόγελο που μόνο ο τζόκερ στον μπάτμαν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί. Ένιωθε ότι βρισκόταν πια σε ελεύθερη πτώση και κάπου εκεί το βέρτιγκο, άρχισε να κάνει τη δουλειά του. "Θα το ζήσω κι αυτό και μετά δεν θα με ξαναδεί ΠΟΤΕ !" επαναλάμβανε στον εαυτό της προσπαθώντας να κατευνάσει τον όλεθρο που βίωνε με αυτή την άγρια εκδίκηση που σκαρφίστηκε. "Ε ναι λοιπόν, δε θα με ξαναδεί ΠΟΤΕ" !

  Έφτασε στο σπίτι του ανόρεχτη, φορώντας τζιν και ένα σχεδόν διάφανο lip gloss, ληγμένο από καιρό.  Ούτε λόγος για κομμωτήριο ! Τί νόημα είχε ;;; Ο τύπος ήταν χαμένη υπόθεση ...

  Εκείνος την καλωσόρισε εγκάρδια και αφού έκατσαν στον καναπέ, της προσέφερε ένα αρωματικό κονιάκ που είχε φτιάξει ο ίδιος. Ωραίο χρώμα και ωραίο άρωμα το κονιάκ ! Δεν κατάλαβε από τί ακριβώς ήταν φτιαγμένο, αλλά ούτε ήθελε να μάθει. Αυτό που ήθελε ήταν να τελειώνει το βάσανο μιαν ώρα αρχύτερα !  

  "Δεν φαίνεσαι πολύ ζωηρή", διαπίστωσε εκείνος. 

  "Σιγά μη χαραμίσω την ικμάδα μου για τα μούτρα σου", ήθελε να ξεράσει εκείνη, αλλά τελικά τιτίβισε μελαγχολικά :

 "Νομίζω ότι με περιτριγυρίζει μία γρίπη. Ελπίζω να μη σε κολλήσω", που άν μπορούσε θα τον κολλούσε μαγουλάδες, για να μάθει αυτός που στην ηλικία του δεν είχε γίνει ακόμα πατέρας ! Κάτι τέτοιοι φταίγανε που η ίδια στην ηλικία της δεν είχε γίνει μάνα !

   "Κάθισε καλύτερα εσύ και θα αναλάβω να τα φτιάξω όλα εγώ. Δεν ήθελα να σε ταλαιπωρήσω, αλλά πίστευα πως θα είχε πλάκα να μαγειρεύαμε μαζί !" είπε εκείνος σχεδόν απολογητικά. "Μήπως  κρυώνεις ; Μήπως θες να σου φέρω μια κουβέρτα να σε σκεπάσω κι εσύ να ξαπλώσεις στον καναπέ ; Μήπως θέλεις να σε πάω σπίτι σου ;;;" 

   Μήπως, μήπως, μήπως ... Τρία "μήπως" που δεν τα άκουγε συχνά ! Τα "μήπως" που της απηύθυναν είχαν συνήθως τέτοιο περιεχόμενο : "Μήπως να πάμε Μαζωνάκη ;", "Μήπως να βάλεις κάτι πιο εντυπωσιακό ;", "Μήπως να μη βρεθούμε απόψε, γιατί είμαι κουρασμένος ;" Ίδια λέξη, πολύ διαφορετικές απορίες. Πόσο είχε κουραστεί από αυτού του είδους τις απορίες ! 

  "Όχι, είμαι εντάξει. Αλλά θα προτιμούσα να μη βοηθήσω στο φαγητό, γιατί δεν ξέρω, άν ενδείκνυται , λόγω της γρίπης δηλαδή ..." είπε εκείνη έχοντας ήδη αρχίσει να νιώθει τύψεις για τη χολή που  του είχε αφιερώσει ! 

 "Θα ήθελα, όμως, να σε παρακολουθήσω, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα, πώς φτιάχνεται η πίτσα. Για την ακρίβεια, δεν έχω ιδέα από μαγειρική !" συνέχισε εξομολογητικά. Δεν πίστευε στ' αφτιά της ! Να ξεστομίζει ότι είναι ανίδεη ; Μα τί είχε μέσα αυτό το κονιάκ ; Τον ορό της αλήθειας ; 

   "Α, δεν πειράζει. Ούτε εγώ ήξερα ! Δεν είναι τίποτα δύσκολο !  Τί λες, ξεκινάμε ;"

   Περίεργα ήχησε στ ΄αυτιά της αυτό το κάλεσμα ! Μία μόνο απόκριση σκέφτηκε αυθόρμητα να δώσει :

    "Ναι, αμέ !"

   Τον παρακολουθούσε να κάνει τα μαγικά του με τα υλικά και ένιωθε σαν μικρό παιδί που του μαθαίνουν την αλφάβητο. 

Όπως ανακάτευε το αλεύρι, το νερό και τη μαγιά, 

έτσι της είχε ανακατέψει άτσαλα τη ζωή...  

Και την έκανε να βγάζει αφρούς 

και να μετασχηματίζεται σε βόρβορο φερμένο απ' το διάστημα ...

Μέχρι που την κράτησε στα χέρια του 

και άρχισε να πλάθει το ζυμαρένιο κουβάρι της και να    

καταλάγιαζει το βόρβορο ...

Και μετά της έδωσε νέα μορφή, πρωτόγνωρη

αλλά χρόνια τώρα η πορεία της ήταν ακατάπαυστη   

και ήθελε πια να ξεκουραστεί ...

Τον άφησε να την σκεπάσει με ένα όμορφο κλινοσκέπασμα

έτσι όπως όμορφος ήταν και ο τρόπος που της το πρότεινε ...

  "Και τώρα θα το βάλουμε στο φούρνο στους 180 βαθμούς μέχρι να το δούμε να ροδίζει" είπε εκείνος με ενθουσιασμό γυρνώντας προς το μέρος της.

 "Σ' ευχαριστώ που με σκέπασες" ! αποκρίθηκε εκείνη, σηκώνοντας το βλέμμα της πάνω του σαν υπνωτισμένη. 

 " Τί ;;; Τί εννοείς ; Εννοείς ότι έπρεπε να καταλάβω ότι κρυώνεις, ε, και να σου φέρω μια κουβέρτα !"

 Εκείνη ένιωσε να την χαστουκίζουν όλες οι φίλες της μαζί, για να μπορέσουν να τη συνεφέρουν από την ονειροβασία ! Και χαμογέλασε. Όχι σαν τις άλλες φορές. Όχι σαν τον τζόκερ. Αλλά σαν κοριτσάκι που μόλις είχε ανοίξει τα μάτια του από έναν γαλήνιο ύπνο και τεντωνόταν ναζιάρικα, προτού ξεκινήσει τα παιχνίδια με τις κούκλες του.

  "Θες να μαγειρέψουμε ξανά μαζί ;;;", ρώτησε εκείνη έχοντας μετανιώσει οικτρά που δεν είχε πάει κομμωτήριο και που δεν είχε φορέσει ένα πιο σταθερό κραγιόν ! 

  " Φυσικά, όποτε θες !" απάντησε εκείνος και ευχαρίστησε την καλή του τύχη που είχε μάθει να μαγειρεύει !

  

 Έκτοτε, μαγείρευαν πολλές φορές μαζί. 

Της έφτιαχνε μάλιστα συχνά και μπουγάτσα με κρέμα 

που ήξερε ότι της άρεσε.

  Έμαθε κι εκείνη να μαγειρεύει και με τον καιρό πάχυναν και οι δύο τραγικά ! 

Και το σπίτι τους μετατρεπόταν συχνά σε εργοτάξιο, 

ειδικά όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, 

γιατί εκείνη είχε ψωνιστεί με τις κατασκευές !  

Αλλά εκείνος υπέμενε καρτερικά τις ιδιοτροπίες της, 

γιατί ήξερε πως τον αγαπούσε 

και πως ήταν ο σεφ της ζωής της.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ : Οι φωτό των φαγώσιμων ειδών και της παρασκευής αυτών είναι μια ευγενική χορηγία του συζυγούλη μου, ο οποίος πράγματι ξέρει να μαγειρεύει και πράγματι ανέχεται το ψώνιο μου με τις "κατασκευές" (και όχι μόνο) και πράγματι - πάνω απ' όλα - είναι ο σεφ της δικής μου ζωής. Γι΄αυτό του αφιερώνω αυτή την ανάρτηση.

Η ως άνω ιστορία δεν είναι αυτοβιογραφική αλλά προϊόν μυθοπλασίας και φαντασιοπληξίας, η οποία έχει γιγαντωθεί λόγω της πολυήμερης απουσίας μου από την μπλογκογειτονιά !

Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ 

σε όσους αντέξουν να φτάσουν μέχρι εδώ !!!     

 Άν καταφέρατε αυτό,

κανένα Μνημόνιο δεν θα σας γονατίσει ! 

ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!