"Η ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΕΛΛΑΔΑ"

  "Ένας-ένας πέφτει. Πέφτουν : ο ένας μετά τον άλλο. Οι άλλοι, εμείς οι υπόλοιποι, παρακολουθούμε εκείνον που πέφτει κι ευχόμαστε να μη φτάσει το φαινόμενο σε μας.

   Στην αρχή τα περιστατικά ήταν μεμονωμένα. Όταν έπεφτε κάποιος, το γεγονός έμοιαζε να συμβαίνει αλλού, κάπου μακριά. Δεν μας αφορούσε. Με τον καιρό ωστόσο τα περιστατικά πλήθαιναν. Και επίσης πλησίαζαν. Η ανησυχία μεγάλωνε.

   Είναι αλήθεια ότι προσπαθήσαμε να καταλάβομε τις αιτίες των πτώσεων., να κατατάξουμε όσους πέφτουν σε κατηγορίες. Μια κατηγορία ονομάσθηκαν συμβασιούχοι, μια άλλη ιδιωτικοί υπάλληλοι, μια τρίτη απόμαχοι της ζωής. Ενώ όμως οι κατηγορίες διαρκώς πλήθαιναν, είχαμε ακόμα την ελπίδα ότι η επιδημία ήταν προσωρινή. Δεν άργησε βέβαια η πρωτόγνωρη αυτή επιδημία να αποκτήσει ένα όνομα : Κρλιση. Σύντομα μάλιστα την απλή αυτή λέξη συνόδευαν άλλες, όλο και πιο δυσνόητες. Μνημόνιο και ελλείμματα, μεσοπρόθεσμο και ύφεση, επιλεκτική χρεωκοπία.

  Όσοι ωστόσο ονομάτιζαν την επιδημία ή επέμεναν να την ονοματίζουν δεν καταλάβαιναν ότι δεν είχε πια καμία σημασία. Το κακό υπερέβαινε τις περιγραφές του. Δεν αφορούσε αριθμούς, αλλά κάτι βαθύτερο και άγνωστο, όπως η σκοτεινή ύλη που λένε ότι κυριαρχεί στο Σύμπαν. Οι συγκεντρώσεις και οι καταγγελίες, οι διαδηλώσεις και τα συνθήματα, φαίνονταν ανίσχυρες. Συχνά μάλιστα επιτάχυναν τις πτώσεις. Μπορεί βέβαια οι πτώσεις να ήταν πια ομαδικές, η κάθε μία όμως έκρυβε τη δική της απόγνωση, το δικό της ξεχωριστό δράμα. Ο καθένας έπεφτε μόνος του.

  Έτσι ζούσαμε : με την ελπίδα διαρκώς να λιγοστεύει, με τις πτώσεις να πολλαπλασιάζονται. Καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες και νέοι, πολλοί νέοι άνθρωποι - έπεφταν. Έπεφταν ακόμη θεσμοί και αξιοπρέπεια, η ισχύς των νόμων και το αίσθημα της αλληλεγγύης.Μόνο κάποιοι άνθρωποι που λέγεται ότι κατοικούσαν σε μια παράλληλη Ελλάδα παρέμεναν όρθιοι στα εφιαλτικά αυτά χρόνια των πτώσεων. Εξακολουθούν μάλιστα να δίδουν ένα παράδειγμα ήθους και έγνοιας για το κοινό καλό. (...) 

   Η μόνη μου επιθυμία είναι να εξέλθω. TO EXIT. Να εξέλθω από αυτό που είναι σήμερα η πατρίδα, από όσα ζούμε καθημερινά και τα όσα προοιωνίζεται το μέλλον,

  Να εξέλθω. TO EXIT. Οι πολιτικοί και τα καμώματά τους μου προκαλούν αποστροφή, και μόνον τις "Ειδήσεις των 8" - τί είναι άραγε είδηση ; - αφορούν οι πληκτικές δηλώσεις τους. Δεν αντέχω άλλο τη διαρκή συζήτηση για τα "μέτρα" που έπονται ή τη δόση που εκκρεμεί, ούτε για το πόσο κρίσιμος είναι για πολλοστή φορά ο μήνας που διανύουμε. Κουράστηκα να είμαι κι εγώ μέρος της μελαγχολίας, που όλο και περισσότερο τυλίγει τα πρόσωπα και τους δρόμους. Δεν αντέχεται η βεβαιότητα : ότι, άν προσχωρήσουμε έτσι, μας μέλλονται χειρότερα δεινά, η τραγωδία ενεδρεύει.

  Να εξέλθω λοιπόν. Αυτό επιθυμώ. Έχω μάλιστα την υποψία ότι αυτό επιθυμούν και πολλοί άλλοι. Να εξέλθομε. Διότι, αντί η κρίση να φέρει στη χώρα τη σοβαρότητα και την ευθύνη, έχει εκτραπεί σε μια περιδίνηση γύρω από τα ίδια, σε μια αφόρητη φλυαρία με λίγο περιεχόμενο. Τον τόνο δίνουν πάλι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, οι φωνές της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, οι αναλυτές της δυστυχίας μας. Αντί το ποτάμι της κρίσεως να παρασύρει στην ορμητική ροή του σκουπίδια και λάσπες, μοιάζει συχνά να κυριαρχείται από αυτά.

  Η μόνη λύση είναι : TO EXIT. Δεν αντέχεται άλλο μια καθημερινότητα που, ενώ η "κρίση" εκδηλώνεται σε κάθε της γωνία, επιμένει επίσης να μιλά ασταμάτητα για την κρίση. αρνούμαι στο εξής να ακούσω όσους επαγγέλλονται διαρκώς τη "σωτηρία" μας, αλλά και ορισμένους άλλους που οραματίζονται την ταπείνωση και την επιστροφή μας στη "δραχμή". Με εξοργίζουν εκείνοι που δήθεν υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια του τόπου - ή την εθνική κυριαρχία μας - ενώ είμαστε εμείς, οι Έλληνες, που παραδώσαμε τις ομορφιές του στο μπετόν και την ασχήμια.  (...)

  TO EXIT, φίλοι. Αυτό είναι το μόνο αίτημα - και όχι βέβαια η επόμενη δόση ! - που έχει περιεχόμενο και σημασία. TO EXIT: από μια Ελλάδα που σέρνεται πάλι από τις αμαρτίες και την πολιτική της ευτέλεια, στην άλλη Ελλάδα, την παράλληλη Ελλάδα, που δεν έπαυσε να υπάρχει. Εκεί βρίσκεται πάντοτε ο δάσκαλος που διδάσκει σωστά τα παιδιά ή ο γιατρός που δεν βλέπει τον πάσχοντα ως χαρτονόμισμα. Στην παράλληλη Ελλάδα ανήκουν οι άνθρωποι της Τέχνης που, συχνά ανέστιοι και πένητες, επιμένουν να δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στον κινηματογράφο. Εκεί πάλι ανήκουν όσοι κινητοποιούνται, χωρίς την αυτοπροβολή που επιδιώκουν άλλοι, για το περιβάλλον που αλλοιώνεται ή για το καλό του διπλανού τους."

Αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάκη με τίτλο "ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής" από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Το παραπάνω κείμενο σε πολλά σημεία αναφέρει δύσκολες αλήθειες.

Όμως, η "παράλληλη Ελλάδα", μας δίνει ελπίδα διαφυγής ! 

Αυτό νιώθω ότι κάνουμε εμείς οι γειτονοπούλες 

κάθε φορά που συμμετέχουμε σε έναν κοινό ανιδιοτελή σκοπό :

Δίνουμε ζωή σε αυτό που ο σύντεκνος Γραμματικάκης ονομάζει "παράλληλη Ελλάδα"
και βρίσκουμε μια έξοδο κινδύνου από τα δεινά. 

Λέτε να υπερβάλλω ;;;

Σκεφτείτε αυτά που έχουμε πετύχει ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ !

Γι' αυτή την "παράλληλη Ελλάδα", 

στην οποία με κάθε δυνατό τρόπο θέλω να συμμετέχω,

έφτιαξα και τους παρακάτω ταπεινούς μου κουμπαράδες 

με αφορμή το bazaar μας που θα γίνει τον Μάιο στην Πάτρα.

Μια κονσέρβα από παιδικό γάλα

Το Μήνυμα :

 "Να έχετε πάντα Αγάπη στη ζωή σας" 

Το πρώτο μου σπιτάκι από γυψόγαζα με decoupage χαρτοπετσέτας 

και σκεπή από υλικό για μακέτες, αφού η σκεπή από γυψόγαζα ... κατεδαφίστηκε ! 

Το Μήνυμα : 

"Στην σκεπή μου επροσγειώθη  

μια καρδιά από χαλκό

κήπο έχω ονειρεμένο

και λεφτά ένα σωρό" 

Η πρώτη μου απόπειρα με αυτοξηραινόμενο πηλό :

ένα μανιτάρι με ... κορμό οξιάς !!!

Το Μήνυμα :

"Μακριά απ' τους αμανίτες

μείνε φίλε μου, άν μπορείς

και απ' της Τρόικας τους θύτες

τρέξε αμέσως να σωθείς !" 

Περάστε μια βόλτα από τη Δράση, για να δείτε τους κουμπαράδες που έχουν ήδη φτιάξει τα κορίτσια μας, τoυς νέους κουμπαράδες της Βικούλας μας της Ποδηλάτισσας, την παρθενική εμφάνιση της Δέσποινας, η οποία βρίσκεται στην Πάτρα και είναι καινούριο μέλος της γειτονιάς μας και νέους Κουμπαράδες των φίλων του Αντωνοπουλείου Ιδρύματος!!!!!!

Επίσης : όσα κορίτσια είναι στην Αθήνα ή θέλουν να επισκεφτούν την πρωτεύουσα (χιχι) μπορούν να περάσουν μια βόλτα από το Ξενοδοχείο Αμαλία (Λεωφόρος Αμαλίας αρ. 10) το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου στις 18:00, όπου πρόκειται να γίνει μια συνάντηση των φίλων του Αντωνοπουλείου Ιδρύματος και θα εκτεθούν και κοσμήματα που φτιάχνουν οι φίλες του ιδρύματος. 

Εύχομαι να είστε δυνατές και αισιόδοξες 

και να ξεπερνάτε με αποφασιστικότητα τα εμπόδια της καθημερινότητας.

Κρατάμε γερά, συντρόφισσες !!!! 

Σας ΦΙΛΩ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ !!!!!!!!!